Her şeyin çok boş geldiği zamanlar oluyordur sizlere de değil mi? Ne yaparsan yap aslında tüm hayatın bomboş olduğuna dair bir his.
Bazen tüm hayatı göğüslemişçesine bir his ve bazen de tüm dünya üstüne yıkılacak ve altında kalacakmışsın gibi. Kim için ne yaparsan yap sanki bir değeri yokmuş gibi. Kalbim yine kırık, içim yine buruk. İçimden bir parça daha kopuyor böyle zamanlarda. Kendimi gerçekten enayiymişim ve boşa kürek çekiyormuşum gibi hissediyorum. Şimdilerde bir bayram geçirdik. Ramazan Bayramı. Geçen yıl da olduğu gibi yasaklar vardı ve herkes evlerinde yalnızdı. Hep diyoruz ya nerede eski bayramlar diye. Biz aynı mıyız da bayramlar eskisi gibi olsun? Hangimiz ilkokulda ki gibiyiz ya da Üniversite zamanında ki gibi…
Hepimiz iyi ya da kötü yönde değişiyoruz. Zamana ayak uyduruyoruz. Ve ilerleyen zamanda bir şeyler iyi gitmesi gerekirken her şey kötüleşiyor. Bizler özümüzü kaybediyoruz. Kendi varlığımızı unutuyoruz. Hayata geliş amacımızdan sapıyoruz. Dünyayı daha güzelleştirmek varken kötüye doğru itiyoruz her şeyi.
Bugün sosyal medyada bir yazı gördüm. “kuşlar yemek yerken ürkmesinler diye yolunu değiştiren insanlar için çok zor bir dünya.” Gerçekten de öyle biliyor musunuz? Yani ben ağaçlar canlı diye ağaçtan yaprak koparamıyorum. Ya da yerleri süpürürken karıncalar var diye onların pisliklerin arasından çıkmasını bekliyorum. Yıllar önce bir kafede çalışıyordum. Müdürüm bana kaldırımın arasından çıkan otları yolmamı söyledi. Benim için o kadar zor oldu ki. Yani evet müdürün dediğini yapmalıydım. Herkes benimle dalga geçerdi düşüncemi söyleseydim. Ama öyle zor oldu ve ben ağlayarak o otları yoldum. Ağladım çünkü onlarca taşın arasından bir umut çıkmıştı o otlar. Ne mücadele vermişlerdi belki. Tıpkı bizler gibi. Zorluklar yaşıyorsun, çabalıyorsun. Tam başardım derken yine hüsran oluyor.
Belki de “Seliz saçmalıyorsun!” diyorsunuz. Ama evet herkes gibi normal olmadığım konusunda aynı fikirdeyiz. Bu dünya benim için çok zor ve yaşanılacak gibi de gelmiyor. Çok fazla Empati yaptığımı ve çok fazla sorumluluk aldığımı söylüyorlar. Tüm bunları yaparken de karşı taraftan tabi ki de biraz anlaşılmayı bekliyor insan. Zaten asıl kırıklıklarım da bu yönde oluyor. Diyorum ki ben neler yapıyorum, yüzünüz düşmesin aksine gülümseyin iyi olun diye. Ama bakıyorum sonra beni düşünen kimse yok. Hani diyorlar ya herkes hayatta yalnızdır diye, gerçekten de doğru. Kim için ne yaparsan yap sonunda hep yalnızsın. İnsanlar genelde iyi günlerinde ya da isteklerini yaptığın sürece seninle iyiler. Ama bir kere ters düş, dediklerini yapma senden kötüsü olmuyor. Önceki tüm yaptıkların siliniyor. Ve her defasında onlar üzülmesin diye özür dileyen tarafsan, işte o zaman yandın. Her şeyde senin özür dilemeni bekleyerek geçiyor zaman. Bir kere sen ben haklıyım de, adım atma belki de günlerce sürecek küslükler yaşarsın. Böyle olmamalı insanlar. Benim de canım var, benim de kalbim var. Ben de kırılıyor ve üzülüyorum. Böyle her oluşu içimde bir şeyleri koparıyor. Yapmayın diyorum. Sessiz çığlıklarım var ama duyulmuyor işte.
Eminim sizlerin de böyle htiği zamanlar vardır. Oluyordur da tek yaşayan ben olamam bunları. Ya da belki tekimdir. Bunu nasıl değiştirebiliriz gerçekten? Yani biraz bencil olmak mı lazım acaba? Biraz sadece kendini düşünmek, ben istiyorum mu demek lazım? Ben bunu artık gerçekten yapacağım. Artık ben de önemliyim diyeceğim. Çünkü ben de önemliyim ve sizler de öyle. Var mı bir tane daha bizden bu hayatta. Ve ne kadar ömrümüz olduğunu dahi bilmiyoruz. Belki bir dakika sonra belki 50 yıl sonra öleceğiz, garantisi yok. Ve neden bu hayatı sürekli başkaları üzülmesin diye yaşıyoruz ki? Dönüp baktığımız da hep keşke mi diyeceğiz? Bugün bu kararımızın ilk günü olsun ve “önce biz” diyelim artık. Bizim ne istediğimiz, bizim ne düşündüğümüz önemli olsun. Bizden sonra diğer herkesi düşünelim. Ailemiz, arkadaşlarımız, işimiz… Hepsi biz iyi olursak iyi olacaklar. Bunu unutmayalım.
Gerçek “biz”leri bulmaya…
Umutla ve sevgiyle…
Yorumlar
Yorum Gönder