Bir Seliz Aray Klasiği; Düşüncenin Gölgesi

                                                            DÜŞÜNCENİN GÖLGESİ

    Öyle çok bunaldım ki arkadaş! Bazen çekip gitmek istiyorum bu hayattan. Bir anda her şeyden kurtulmak çok cazip geliyor. Düşünsene ölmüşüm, tüm dünya dertlerinden kurtuluyorum ve kayboluyorum koca bir bilinmezliğin içinde… Akıl düşünmüyor, kalp atmıyor.  İş stresi yok, kim ne dedi derdi yok, geçim sıkıntısı yok. Sen de koca evrenin toprağının altına atıyorsun bedenini, tüm yüklerini bırakıyorsun yukarıda. Yatıyorsun sessizce toprağın içine, ruhun çıkıyor ve diğer evrende o zorlukların hiç birinin olmadığı o evrende devam ediyor yaşamaya. Böyle düşününce öyle istiyorum ki fişimi çekip buralardan gitmeyi. Sonra annem geliyor gözümün önüne. 

Ben gidersem diyorum ne yapacak? Zaten kalbi az çalışıyor, kaldıramaz benim o sonsuz seyahatimi. O gülen yüzü hiç gülmez kalbi dayansa bile. 

   Sonra kardeşim geliyor gözümün önüne… “Abla yapma!” diyor. Düşkündür o bana siz bilmezsiniz. Yanımızda olmasa bile aklı ve kalbi bizledir her zaman. Karındaşız biz, birimiz düşse diğerimizin canı acır. İşte bunları düşündükçe savaşmalısın diyorum kendime. Çok güçlü olduğumu düşünmüyorum ama ailem yanımdayken de beni kimse yıkamaz bunu da biliyorum.

    İnsanlar garip, insanlar acımasız. Ne kadar emek verirsen fazlasını ister, ne kadar seversen fazlasını ister ve ne kadar fedakârlık yaparsın daha da fazla diye tutturur. Bazı şeylere kapatmıştır gözlerini ve kalbini, ne yaparsan yap görmez ve hissetmez. Güvenirsin bazen, anladığını düşünürsün ama o sadece çıkarları uyuştuğu sürece yanında olur. Bazıları vardır verdiği sözleri bir bedene değişir, bazıları ise tüm emeklerini dakikalık hazlara harcar.

    Öğreniyor insan her şeyi zamanla işte. Kolay olmuyor tabi ki bu acımasız dünyada var olmaya çalışmak ama sadece kendine inandığında yıldıramıyor tüm bunlar seni. Tüm bu tatsız düşünceleri siliyorum sonra kafamdan. Nasıl bir anda aklıma düşüyorsa bir anda da gidiyorlar işte.

   Çünkü biliyorum neyi düşünürsem onu hayatıma çekiyorum. Soruyorum kendime sonra “Bu dünyada bunca kötülük arasında yitip gitmek mi? Yoksa bunca kötülüğe rağmen iyilikten vazgeçmeden var olmak mı?” Evet, ikinci söylediğim daha zor olanı ama daha gururlu! 

Ben bu hayattayım, varım! Ben iyiyim! Ben güçlüyüm! O zaman neden kolayı seçeyim?

Güzel zorluklara

Sevgiyle kalın…

Seliz Aray