İNSAN OLMAK MI? HAYVAN OLMAK MI?

İNSAN OLMAK MI? HAYVAN OLMAK MI? Bazen diyorum ki “ Keşke hepimiz hayvan olabilsek!”  Düşünmek bizi onlardan ayıran bir özellik, ancak bu çoğu zaman bize mutluluk getirmiyor. Bir beynimiz var ve tüm yaşadıklarımız bir şekilde kayıt altında tutuluyor. Çocukluğundan yaşlılığına kadar her şey orada… Bunları her zaman düşünmüyorsun tabi. Ama bir kuşun ötüşü ya da birinin söylediği bir söz her şeyi canlandırıyor kafanda. Herkesin hayatında hep güzel şeyler yok elbette. Nice sıkıntılar, dertler ve acılar birikiyor. Bazen diyorum ki “Keşke hafızamı kaybetsem ve hatırladığım her şey ailemden ibaret olsa.” Eminim bunu sizlerde söylüyorsunuzdur zaman zaman. Çünkü onlar bizi karşılıksız seven ve her zaman yanımızda olan kişiler. Arkadaşlar, dostlar ve sevgililer… Hepsiyle çıkarların ters düştüğü anda ilişkilerin bozulabilir. Tabi bu demek değil ki hiç dostun olmayacak. Olacak elbette. Öyle dostların olacak ki seni senden iyi tanıyacak ve sana yol gösterecek. Ama bir elin parmağından fazla dosta ihtiyacınız yok. Bizlerdeki sorun, herkes bize iyi insan desin, herkes bizi sevsin. Neden? Biz olduğumuz gibi olalım ve insanlar bizi olduğumuz gibi sevsinler. Tüm sakarlığımızla ya da tüm samimiyetimizle mesela.      İşte bu yüzden diyorum  “Keşke hepimiz hayvan olabilsek” diye. Onların sevgisinde hiçbir çıkar yok. Sevmek için şartları yok. Sadece sevgi istiyorlar. Ülkemizde sokaktaki hayvanlar pis ve aşırı bakımsız oldukları için zarar görüp sevgisiz bırakılıyorlar. Oysaki onları sokağa terk edenler de bizler değil miyiz? Minikken sevimli oluyorlar ve bir hevesle alınıyorlar. Sonrasında gerek fazla sorumluluktan bıkıyorlar ya da eski sevimliliği kalmadı diye sokaklara terk ediliyorlar. Onların hiç seçme şansı olmuyor. Kimse onlara sormuyor “ Ne istiyorsun?” diye. Onların da canı var ve üzülüyor, özlüyorlar. Onlar birer eşya değil! Onlar birer canlı. Tıpkı bizler gibi… Geçenlerde bir yazı okudum ve çok etkilendim. Olay tabi ki yurt dışında geçiyor. Tabi ki diyorum, çünkü oradaki insanlar çocuklarını bu konularda daha bilinçli yetiştiriyor. Yazıyı kısaca sizlerle paylaşmak istiyorum. 10 yaşında bir Golden var. Adı Belker. Ailesi Belker’ı aşırı hasta olduğu için veterinere getiriyor. Yapılan muayenede Belker için yapılacak en büyük iyiliğin ötenazi olduğuna karar veriliyor. Çünkü kanser ve çok acı çekiyor. Aile bu durumu kabulleniyor. Ertesi gün uygulanacak olan ötenazide 6 yaşındaki çocuklarının da olmasını istiyorlar. İstiyorlar ki bu durumdan çıkaracağı dersler, edineceği tecrübeler var diye düşünüyorlar. Ertesi gün kliniğe geliyorlar. Çocuk son defa Belker’a bir şeyler yedirmeye çalışıyor. Belker melek olup uçarken çocuk hiç konuşmadan orada duruyor. Aile ve veteriner hekim otururken veteriner soruyor. “Neden köpekler insanlardan daha az yaşar?” O zamana kadar ağzını bıçak açmayan çocuk “Ben biliyorum” der.  Herkes şaşkın. Ve hala içimi ürperten ve beni kendime getiren o cevabı veriyor : “İnsanlar doğar, iyi bir hayat yaşamak için öğrenmeye çalışır. Herkesi aynı anda sevebilmek ve iyi bir insan olabilmek için değil mi?  Köpekler bunu nasıl yapacağını çoktan biliyor. Bu yüzden bizim kadar uzun kalmalarına gerek yok.”  İşte aslında tüm hayatımızın özeti bu… İyi bir hayat yaşamak, iyi bir insan olmak ve herkesi aynı anda sevebilmek… Keşke hepimiz hayvan olabilsek… Mutlulukla, sevgiyle ve umutla…

Seliz Aray